Jarosław Kaczyński wygłasza agresywne deklaracje, w których wmawia opinii publicznej, że prezentuje jedyną alternatywę dla rządzącej PO. To manifestacja wyjątkowego cynizmu. W istocie Jarosław Kaczyński z PO walczy o władzę, ale nie o zmianę polityki polskiej. W sprawach kluczowych Kaczyński-Tusk wielokrotnie podejmowali „pragmatyczną” kooperację; oto najważniejsze przykłady:

* ogólnopolska koalicja samorządowa PO-PiS w RP 2002 (jedynie ja „wyjąłem” Podkarpacie z tej koalicji, realizując politykę jedności prawicy, z czego nota bene skorzystał Stanisław Zając),
* blokowanie wspólnie z PO zagwarantowania w Konstytucji szacunku dla życia ludzkiego od poczęcia (słynny wniosek kierownictw parlamentarnych PO-PiS z lutego ub.r. o zmianę składu Komisji Konstytucyjnej w przeddzień uchwalenia korzystnego dla prawa do życia sprawozdania),
* ubiegłoroczne rozwiązanie Sejmu w koalicji PO-PiS-SLD,
* układ Kaczyński-Tusk w Juracie i wspólne przyjęcie ustawy o ratyfikacji Traktatu Lizbońskiego
* popieranie ratyfikacji przez Prezydenta traktatu, mimo utraty jego ważności wskutek referendum irlandzkiego, co gorsza – kosztem chroniącej polską suwerenność zasady jednomyślności kluczowych decyzji UE.

Prawda jest taka. Głos oddany na kandydata Jarosława Kaczyńskiego to ratyfikacja jego działań torpedujących konstytucyjną ochronę życia, rozwiązania Sejmu, zawarcia Traktatu Lizbońskiego. To zezwolenie na jego ratyfikację zamiast powrotu do polskich postulatów w negocjacjach o reformie UE. To rezygnacja z budowy opinii chrześcijańskiej w Europie. To niepewna przyszłość waluty narodowej.

Wyborcy 22 czerwca muszą podjąć decyzję czy zgadzają się na to wszystko – czy poprą mój program przywrócenia w polskiej polityce znaczenia zasad, przekonań i odwagi cywilnej.

(-) Marek Jurek, 18 czerwca RP 2008